Soms word je geraakt. In een gesprek, door iets wat de ander doet, of door je kind waar je je zorgen om maakt. Je merkt dat je lichaam er stress van krijgt, je reageert er fysiek op. Wat doe je als je stress voelt door een ander? Je kunt er hele verhalen van maken en naar je hoofd verhuizen, of er op een andere manier van weg bewegen. Of kun je er ‘simpel’ gezegd ook gewoon bij blijven, bij die gevoelens?

Wat als je intentie zou zijn dat je ze gewoon uit gaat nodigen? Dat je alleen maar voelt wat er in je lijf gebeurt. Lukt dat? Kun je er bij blijven? Of voel je dat je er van weg beweegt? Of zoek je stiekem al naar de dichtstbijzijnde ‘nooduitgang’ en loop je fysiek weg van de situatie.

Gewoon voelen.

Als het je lukt om te voelen, wat gebeurt er dan? Gierende stress die door je lichaam jaagt? Krijg je een knoop in je maag? Voelen je armen zwaar? Wordt je misselijk? Begin je (licht) te trillen? Krijg je het koud? Of worden je wangen warm? Gloeit één oor? Of merk je dat je energie uit je weg loopt? Wat gebeurt er in jouw lichaam op dat moment? En durf je dit met de ander te delen, zodat die weet wat het met je doet? Lucht geven en aanwezig blijven bij gevoelens. Kun je dat?

Of ben je zo gewend om er bij weg te gaan bij onaangename gevoelens, er verhalen van te maken, of de ander verantwoordelijk te maken van jouw gevoelens. Maar wat als je er gewoon bij aanwezig blijft. Ze ziet als iets wat fysiek bij je gebeurt? Kun je het uitkleden door alleen je gevoel er te laten zijn en er gewoon bij AANWEZIG te zijn. Wat gebeurt er dan?

Mijn ervaring als Kindertolk en Coach is dat we in onze jeugd onaangename gevoelens hebben weggestopt om welke reden dan ook. Want dit was in veel gezinnen gewoon hoe het was. Hierdoor hebben velen van ons afgeleerd om (het onaangename) te voelen. Ik als Kindertolk ga ik er van uit dat we buiten onszelf spiegels zien die oude gevoelens in onszelf aanraken. En dat ze blijven komen totdat je er gewoon bij aanwezig kan blijven. Bij dit stuk wat een deel is/was van jou. Hoe simpel en tegelijkertijd ontzettend moeilijk is dat? Zo stap je een innerlijk proces in en zal je gaan merken dat je spiegelmomenten milder worden met het gevolg dat je ze uiteindelijk niet meer ziet. Je gaat van binnen uit anders reageren op bepaalde situaties, want je bent gegroeid.