Laagje voor laagje kijken we emoties en programmeringen van onszelf aan die in ons opgeslagen zijn.
Dat is in ieder geval hoe ik de wereld zie. Generaties lang zijn bepaalde gewoontes/patronen door gegeven en opgedane pijnen niet gevoeld en daardoor diepere liggende verlangen en behoeftes weggedrukt. Onze kinderen tonen ons spiegels, zodat we op zoek gaan in onszelf en uiteindelijk onze behoeftes en verlangens weer zelf kunnen gaan leven.

Dit is wat mijn dochter me spiegelde met haar zelfgemaakte TV.

Mijn jongste had een TV gemaakt waarin ze dagelijks ging zitten en zei; mam wat wil je zien? Zeg maar. En zij speelde dat af wat ik wilde zien.

Toevallig zat ik toen ze deze TV maakte in een diepere gevoelslaag van schuld, niet waard voelen en oordelen over mezelf. Ik werd door mijn omgeving gespiegeld door situaties waarin ik me direct schuldig voelde en me onderdanig gedroeg. Een oud patroon.

Als kindertolk vertaalde ik de situatie naar; Mama, welke programmering van jou wil er zichtbaar worden? En lieve mama, je mag het beeld stilzetten bij alles wat je nog mag ervaren van je innerlijke meisje.

Maar hiermee liet ze me ook een mooi perspectief zien. Mama je mag zelf bepalen wat je laat afspelen in jezelf. Waar stem je je op af. Wat wil je? De uitnodiging daarin was; welke programmering ga je nu kiezen mam? Kies je voor het oude of voor het nieuwe verhaal?

Door het vertalen van de zelfgemaakte TV werd ik me bewust dat ik mezelf anders mocht programmeren. Door erbij stil te staan, het schuldgevoel te omarmen, er te zijn voor dat wat er in mijn buik en vooral hartstreek samenspant. Door er te zijn voor een gewond kindstuk in mezelf als liefdevolle ouder.

Vervolgens stelde ik mezelf voor dat het een oud gevoel is wat boven komt en dat mijn liefdevolle versie van mezelf er helemaal is voor het meisje wat zich toont.

Hierdoor ontstond er steeds meer compassie voor mezelf en de situatie waar ik me in bevond. Dat waar ik mezelf eerder schuldig bij voelde kwam tot rust en een andere kijk op de situatie ontstond. Ik was niet schuldig maar ik had gehandeld vanuit wat ik dacht dat op dat moment paste. Vanuit hier kon ik liefdevol naar mezelf én de ander kijken.

Laagje voor laagje kijk ook ik mijn emoties en programmeringen aan die in mij opgeslagen liggen. En dat mag ik doen met hoofd, hart en buik.

Hopelijk inspireert mijn verhaal jullie om ook samen met je kind te kijken naar dat wat bijdraagt aan een nieuw verhaal.