De moeilijke eter

Bij de intake verteld moeder dat haar dochter het avondeten verpest. Moeder vind dit de belangrijkste maaltijd van de dag, basis voeding. Hier wordt ze groot van. Dochter wil niet eten en gaat daardoor raar gedrag vertonen. Ze lijkt wel gehandicapt zoals ze doet, zegt haar moeder. Ze slaat van zich af naar ons om haar afkeer voor eten kwijt te raken.
Ik word dan zo getriggerd zegt moeder. Ik kan er gewoon niet voor haar zijn. Ze moet eten vind ik.
En het duurt ook zooooo lang…… Terwijl ze de lekkere dingen wel wil eten.
Moeder verteld; “Ik heb haar in haar jonge jaren altijd wat anders gegeven. Iets wat ze wel lust, om het makkelijker te maken.
Maar nu ben ik het zat, ze is groot genoeg.”

Wens van moeder was: gezond leren eten als basis voor zichzelf. En dat ze dit op haar eigen tempo mag leren, ik vind het zo erg dat ik haar bijna wil dwingen om te eten.
Typering van haar dochter; gehandicapt
Typering moeder: dwingend, ze moet eten.

Tijdens de terugkoppeling vertel ik moeder dat ze de manier van zichzelf voeden voor zichzelf verpest heeft. Dat er een meisje in moeder zit die zichzelf iets anders “te eten” gegeven heeft, omdat dit makkelijker was. Ik vertel moeder dat er zich een gehandicapt deel in moeder bevind. Een deel wat gewoonweg niet weet hoe ze zich op de juiste manier moet voeden. Gezond eten staat in dit verhaal voor zich uiten als ze zich niet fijn voelt. Het ongemak dat ze voelt bij het uiten van haar wensen. En het bij zichzelf blijven en haar emoties als mensen haar nu triggeren.

Na het terug geven van de eerste vertaalde zinnen aan moeder komt er een verloren deel van moeder boven. Moeder zegt: “er komt een diep gevoel van niks waard zijn boven”.

Ze verteld het verhaal van haar jeugd waarin ze niet gezien is met haar behoeftes. Haar ouders hebben zich niet op haar gericht in haar jeugd. En hierdoor is ze al heel jong gestopt met haar wensen aangeven. Het voelen van de pijn die het niet gezien worden opriep kon ze niet. Ze voelt een klein meisje wat verscheurd werd van binnen door verdriet omdat voor haar gevoel niemand om haar gaf. Ze is zich op de behoefte van haar ouders (en later op die van anderen) gaan richten. In haar latere leven is ze vooral haar boosheid gaan tonen als mensen haar niet zagen, of er niet voor haar waren. Dit als schild om de pijn die eronder lag niet te hoeven voelen. Onder die boosheid zat namelijk ontzettend veel verdriet.

Haar dochter laat haar zien dat ze zichzelf nu oud genoeg vind om er nu wel op een gezonde manier mee om te gaan. Ze laat zien dat moeder nu oud genoeg is om er zelf voor dit deel te zijn. Dat moeder dit deel van haarzelf langzaam mag leren om zich wel te uiten (i.p.v. dwingend). Ze mag haar eigen wensen voorrang gaan geven. Het gehandicapt staat voor het niet op de juiste manier kunnen omarmen van de gevoelens van toen, die waren toen te groot. En daardoor is ze “gehandicapt/afwijkend met haar gevoelens om gegaan. Ze heeft ze weggestopt. En nu mag ze “groot” worden. Dit deel in zichzelf langzaam volwassen laten worden.

De wensen die moeder tijdens de eerste follow up heeft zijn:
Ik vind het voor mezelf belangrijk dat ik leer op een gezonde manier mijn emoties te uiten als ik me niet gezien voel. Ik me kwetsbaar durf op te stellen, ik mag huilen. En ik wil bij mezelf kunnen blijven als het moeilijk voor me wordt.

Na 6 maanden geeft moeder aan dat haar dochter haar bord voor een groot deel leeg eet. Het tempo ligt voor het gevoel van moeder nog wel laag maar moeder weet nu dat dit staat voor het oordeel wat ze over zichzelf heeft. Moeder vind dat de ontwikkeling bij zichzelf te langzaam gaat. Moeder wenst zichzelf toe dat ze wat liefdevoller naar zichzelf kan zijn en dat haar tempo precies is zoals het mag zijn. Ze kan meer en meer het proces van het voelen omarmen en geeft aan dat ze er iig is voor haar dochter en voor het deel wat ze spiegelde. Hierdoor is er zo’n ontspanning gekomen in dit gezin op het gebied van eten.

Wil je nou ook anders kijken naar het eetgedrag van je kind?
Bel me dan even.