Ik kan alle keren nog voelen in mijn lichaam. Het gevoel wat ik kreeg als mijn dochter in een episode van benauwdheidsklachten zat. Haar longen vulde zich met slijm en met name ’s nachts roggelde haar longen en piepte haar ademhaling, klachten die bij astma horen. En mij…..mij vulde het met schuldgevoel. Een diep schuldgevoel omdat ik blijkbaar ergens al “wist” dat het niet van haar was, die benauwdheid, dat slijm, die volle longen. Man man man wat is zij veel benauwd geweest, 2 keer tot ziekenhuisopname aan toe.

Door dit te schrijven en openbaar te maken, bekruipt me nog altijd een angstig gevoel. Want wat vind iedereen er van, en wat als haar astma terug komt, als ik de spiegel niet geheel opgelost heb? Maar gelukkig kan ik ook dat ruimte geven. De gedachtes van mijn geworden volwassene en de angst, van een deel in mij, die laat ik toe. Dit hoort bij mijn proces, mijn proces van acceptatie van mezelf.

Het verhaal achter de astma van mijn dochter.
In de opleiding tot Kindertolk ga je, naast het opdoen van kennis van de methodiek en het werken er mee, ook het innerlijke proces met jezelf aan. Het was niet voor niets dat ik deze opleiding ging doen. Ik werd hiertoe vanuit intern bewogen omdat er rakende stukken in mijn leven terug bleven komen. En ik wist diep van binnen dat de opleiding hier een grote bijdrage aan zou leveren. Het zien en verhelderen van dat wat mij bleef raken.

De grootste spiegel was van die mijn jongste dochter. Haar benauwdheid, volle longen met slijm en piepende ademhaling. Astma klachten die ze me steeds vaker spiegelde.

Mijn collega Kindertolk, Anke Warmerdam, heeft hiervoor de vertaling gedaan. Je komt namelijk veel dieper als iemand extern de vragen stelt, en je als ouder dichtbij je gevoel kan blijven, zodat dat wat gezien wil worden boven kan komen. De boodschap van dat wat mij zo raakte in haar astma spiegel.
Ik vertelde in een stroom dat wat mijn dochter liet zien, dat wat me raakte, wat de klachten verbeterde/verslechterde en dat wat ik haar toewenste.
En al na de intake voelde ik dat de astma niet meer van haar was. Klinkt gek, maar toch is het zo.

De zinnen, die mijn collega vertaalde, lieten me zien dat ik vroeg in mijn leven (mijn dochter had de benauwdheidsklachten al vanaf 1,5 jaar) al veel alleen ben geweest met mijn gevoelens. Ze liet me een periode zien (1,5-7 jaar) waarin ik als kind veel in mijn eentje heb geworsteld met gevoelens.  Als me iets gebeurde kon ik dat niet delen, en dus ook niet van mijn gevoelens leren. Wat hadden ze me te vertellen? Hoe moest ik er mee omgaan? Er was geen hulp en “dat alles alleen moeten doen” gevoel was te pijnlijk. Rond mijn 7e ben ik gestopt met het uiten van mijn gevoelens aan anderen. Het onderdrukken en voor mezelf houden van mijn gevoelens was makkelijker dan het uiten.

Het patroon werd geboren. Ik ben in plaats daarvan gaan dragen, gaan zorgen voor de ander, met de hoop dat de ander me dan ook zou zien met mijn gevoelens. Dit was het patroon dat door haar astma zichtbaar wilde worden. De spiegel van mijn dochter was heel duidelijk, dit patroon draaide ik nog steeds af in mijn huidige leven. Het niet in contact zijn met mijn pijndeel. Ze liet me het kwetsbare meisje zien, dat nog steeds in mij leefde. Het onderdrukte pijndeel dat bestond uit gevoelens van ongemak, angst en verdriet in mezelf, en de daarbij behorende lichaamssignalen. Druk op mijn borst, het weggaan uit mijn centrum (gestressed gevoel), hoger en benauwder aanwezig zijn, dit alles was ik gewent om weg te stoppen en te onderdrukken.

De diepe wens voor mijn dochter was, dat ze geen ontstekingsremmende “medicijnen” meer hoefde te gebruiken die de astmatische klachten eigenlijk alleen maar onderdrukte. Dit was natuurlijk een diepe wens voor mezelf. Ik mocht het benauwde en boze meisje in mezelf bevrijden van mijn onderdrukking en ik mocht mijn innerlijke verdriet (volle longen) tonen.

Ik onderdrukte een heel boos innerlijk meisje in mezelf, boos en verdrietig om wat mij was “aangedaan”. Alleen was ik me hiervan niet bewust meer, het was iets wat ik al jaren deed, en inmiddels een blinde vlek geworden. Niet “zeuren” en er zijn voor anderen, dat was wat ik was gaan leven.
Gedachtes als; niemand zit op mijn gezeur te wachten, maar aan de andere kant ook; waarom ziet niemand mij, ik moet alles alleen doen, waren gedachtes en overtuigingen van mijn geworden volwassenrol. En af en toe werd ik heel boos (uiting van mijn pijndeel) omdat mensen me niet zagen met mijn struggels. Maar hoe kan dat ook, als ik zelf niet eens contact maakte met het benauwde, boze en verdrietige meisje in mezelf. Eerst moest ik weer mijn eigen gevoelens onder ogen komen.

Toen de blinde vlek zichtbaar werd door de vertaling van de spiegel bleven de episodes van benauwdheid. Wat moest ik nou doen? Ik had de spiegel toch gelezen? Ik had toch op gevoelsniveau contact gemaakt met dit benauwde meisje in mij, en ik kon mijn jeugd “ervaren” hoe het was geweest. Het voelde nog steeds alsof ik iets “verkeerd” deed als moeder.

Als perspectief liet mijn dochter me zien dat ze opeens geen verstoppertje meer wilde spelen. Iets wat ze heel lang heel graag deed. Dit was het stuk van de vertaling wat toen enorm binnen kwam. Ik had dit deel van mezelf nu lang genoeg verstopt, en dat ik dit nu niet meer wilde, dat liet mijn dochter me zien. Niet alleen mijn gevoelens delen met mezelf maar ook met anderen. Het klopte precies!
Mijn behoefte en verlangen van mijn pure kind bestonden nog steeds. Mag ik zijn wie ik ben, met alles erop en eraan? En wat ik “verkeerd” deed als moeder over dat deel van mijzelf, was dat ik meer mocht gaan delen over mijn binnenwereld. Ook de niet leuke dingen. Wat deden gesprekken met anderen met me? Hoe ik me voelde intern? Hiermee congruent leren zijn, me uiten en mezelf niet meer verstoppen.

Ook hierbij heeft mijn dochter me “geholpen”. Ze liet me dat boze meisje in mezelf zien. Dit deed ze door me te blijven triggeren als ik mijn gevoelens van verdriet en boosheid niet toonde. Ze haalde alles uit de kast om dat boze meisje zichtbaar te maken, ze ging over al mijn grenzen tot ik knapte, want dan pas uitte en ontplofte ik in boosheid. Het masker, van altijd maar energie hebben en vrolijk zijn, viel dan af. Ik werd “gedwongen” om boos te worden, grenzen aan te geven. En ook te huilen en pijn toe te laten van het niet kunnen ventileren van mijn gevoelens.
Toen dit zichtbaar werd heb ik mezelf en haar belooft om eerder mijn gevoelens te uiten, zodat ze niet op hoefde te lopen. Ventileren gaf heel veel ruimte.

Dit heb ik dan ook stap voor stap gedaan, eerste bij veilige mensen; bij mijn partner en vriendinnen. En later bij mensen die minder veilig voelde, mijn familie, alhoewel ik dat nog steeds het spannendst vind. Maar het gevolg was dat de overtuigingen die ik had op zeuren en ruimte innemen hierdoor verdwenen.

Ik heb nu zelf contact met dat benauwde meisje in mij èn ik uit de dingen die van binnen bij me gebeuren. Daarbij voel ik ‘gewoon’ mijn lichaamssignalen zelf. Sindsdien toont mijn dochter haar benauwdheidsklachten niet meer. Terwijl ik dit schrijf besef ik me dat ze al een half jaar geen medicijnen meer gebruikt. We hebben beide meer ademruimte, iets waar ik ontzettend dankbaar voor ben.

Het vertalen van deze astma-spiegel heeft mijn proces, wat ik zelf aan mocht gaan, getoond. Ruimte (in mezelf) in nemen ook als ik dat in bepaalde situaties lastig vind. Mijn gevoelens van angst, schaamte of ander ongemak aanvaarden en me toch “gewoon” uiten.

Mijn dochter is “toevallig” 😉 ook nog eens een meisje wat zich heel goed kan uiten, ze is dol op alle emoties. Ze deelt alles met me, iets waar ik als moeder heel dankbaar voor ben. Ik heb haar niet voor niets gekregen, ze toont me de weg van jezelf zijn en daar heel trots op zijn. Van openhartig zijn en intens genieten van dit leven, dat leeft ze me voor. En ik kan er als een liefdevolle moeder voor haar zijn, iets wat een diepe wens is in mijn moederschap.
Ons contact wordt alleen maar verder verdiept door het lezen van haar spiegels.

Soms popt de spiegel nog op, en hoor ik haar in haar slaap opeens weer roggelen en piepen en dat maakt dat ik nu heel snel de link naar binnen maak. Wat ga ik niet aan?  Uit ik iets niet? Eerder gaf het me het gevoel van; ik moet iets doen. En de laatste tijd is er een liefdevollere verbinding die me aangeeft; wat wil ik.
Daardoor komt mijn systeem tot rust en durf ik me eerder te uiten, en hierdoor verdwijnt haar astma spiegel.

Het voelt nu alsof ik de vlam van mijn innerlijke zelfzorg weer draag, en zij die niet meer hoeft te tonen.
Ik hoef me niet meer anders voor te doen. Alles hoort er bij. Steeds meer komt er een gevoel van trots in me op, trots op mijn gevoeligheid, mijn kwetsbaarheid.

Mijn wens is dat dit verhaal zaadjes plant. Dat problemen bij kinderen die ouders raken ook een spiegel kunnen zijn.
Ik zeg niet dat alle astmatische klachten spiegelen, maar wie weet voel jij als ouder ook dat jouw kind ook iets zichtbaar wil maken. Deze ouders wens ik toe dat ze het proces met hun kind aan gaan.

Denk je nou tijdens het lezen, geworden volwassene, wat is dat? Of ben je niet bekend met één van de andere innerlijke delen, bekijk dan dit filmpje https://www.youtube.com/watch?v=PXODw8lFIq8

of kijk op https://www.jezelfgeheelinbeeld.nl/jezelf-geheel-in-beeld/ Hier kun je nog eens rustig nalezen wat spiegelen is, en zijn de innerlijke delen ook nog eens uitgelegd.