Wat het Kindertolken mij heeft gebracht is dat ik weer echt contact maak met mezelf en voel ik dat mijn leven voor me werkt.
Dit komt voort uit een heel mooi proces terug naar mezelf. Mijn nieuwe leven.

Als enorm gevoelige Anke werd ik ‘groot’ in een tuindersgezin. Dit had fijne kanten, het vele buiten zijn en veel ruimte om huis om te spelen. Maar het had ook een minder kant; ik kan me niet anders herinneren of er was altijd haast, stress, er moesten dingen gedaan worden. Hard moeten werken voor, is een diepe overtuiging binnen onze familielijn. Hierdoor kwam ons gezinsleven onbewust in de verdrukking.

Ik was een spiegel voor mijn beide ouders. Ze konden een deel van mij niet zien en ik ben daardoor dat van mezelf af gaan keuren. Mijn gevoeligheid, het ‘zeuren’ om aandacht, het verlangen om mezelf langzaam te kunnen ontdekken en het verlangen om mijn dromen te volgen en dat ik hier ‘niets’ voor hoefde te doen.

Er was in mijn optiek binnen ons gezin weinig ruimte voor mijn eigen wensen en gevoelens, en daarin heb ik zelf ergens de vertaalslag gemaakt dat als ik maar mee werkte en mijn aandacht gaf aan dat wat buiten me lag, dat dan makkelijke zou zijn voor mijzelf en mijn ouders. Als kind wilde ik zo graag dat ze gelukkig waren, want dan was ik dat toch ook?
Ik werkte mee in het bedrijf, heb zelfs ooit gedacht dat ik het over wilde nemen.
Het was altijd hard werken (niet alleen fysiek) en als overleving heb ik mijn gevoelens en emoties weggestopt, want ze werden niet gezien, iets wat mijn ouders gewoonweg niet konden. Hierdoor heb ik mijn eigen wensen en grenzen onzichtbaar gemaakt.

In mijn jeugd zijn er onbewust een aantal kernovertuigingen in mezelf gevormd;
Je moet hard werken om wat te bereiken.
Als je veel weet ben je pas van waarde.
Het is fijn om anderen gelukkig te maken, want geven is fijner.
Positief blijven.
En ik ben het niet waard om te ontvangen en te doen wat ik van binnen wil.

Zo zorgde deze overtuigingen er voor dat ik dit ook gespiegeld kreeg in mijn leven.

Van mijn basisschool periode weet ik nog weinig. Daar is de verandering voor mezelf begonnen. Ik heb de strijd om mezelf te zijn opgegeven. Het verdriet wat ik had omdat ik, voor mijn gevoel, niet gezien werd en de angst om mezelf te zijn was te groot. Ik ben me aan gaan passen naar wie ik dacht te moeten zijn en gevlucht voor mijn gevoelens, mijn andere overleefmechanisme om, voor mijn gevoel, te passen in ons gezin.

Als middelbare scholier voelde ik me een meisje wat zwom terwijl ze dat nooit heeft geleerd. Hoe gaat dat eigenlijk leven, hoe moet ik me gedragen om de ander me leuk te laten vinden. Sociale omgang was er zeker, alleen was ik nooit in contact met mezelf. Ik wist mijn kop boven water te houden door mijn emoties niet te uiten. Wel had ik denk ik bijzonder gedrag, ik was bezig met aandacht krijgen van mensen die hier niet verantwoordelijk voor waren. Maar mijn honger naar aandacht bleef. Later leerde ik dat ik alleen met aandacht voor mezelf deze honger kon stillen.
Met mijn 15-16 jaar heb ik denk ik met anorexia weer willen geven dat ik van binnen niet gevoed werd, en je zou die spiegel door kunnen trekken naar mijn ouders, dat een deel van hen niet gevoed werd. Uiteindelijk woog ik op mijn 16e 37 kilo en was de opmerking van een jongen die zei; wat zie jij er vies uit de reden dat ik weer ging eten.

Na de havo die ik met weinig inspanning haalde ben ik uiteindelijk fysiotherapie gaan studeren, of het echt bij mij paste had ik niet in de gaten. Ik wilde iets met mensen en na de havo gaan studeren was een logische stap. De studie vond ik geweldig en ik heb daar een ontzettend leuke tijd gehad. Vooral alles naast de studie (studievereniging, stappen) vond ik geweldig. Ik ging uit huis en heb voor het eerst een eigen leven geleefd. Dat smaakte naar meer.

Daarna heb jarenlang met veel plezier gewerkt als fysiotherapeute. Mijn affiniteit lag daarbij vooral op de mens achter de klachten. Waarom heb je de klachten, en waarom hersteld de een sneller dan de ander, en waarom komen klachten toch telkens terug.
De stap naar de Master sportfysiotherapie was vooral omdat ik mensen die gemotiveerd waren om te revalideren het fijnst vond om mee te werken. Iets wat ik ook in mezelf herkende.
Nu durf ik te zeggen dat ik een goede fysio was voor mijn cliënten; betrokken, hard werken en ik had altijd het beste voor met mijn cliënt.
Alleen destijds voelde ik me nooit een goede fysio. Ik moest van mezelf altijd alles weten en nieuwe cursussen zouden me vast beter laten voelen over mezelf. Maar ik voelde me nooit goed genoeg.

Door het ‘harde’ werken kwamen ik en mijn gezin voor mijn gevoel ook in gedrang. Ik heb het nooit eerder hardop gezegd maar als ik in de trein naar Zutphen zat zei mijn moedergevoel wat ga je nou doen, weg van je kinderen. Het knaagde. Ik wilde diep van binnen er vooral zijn voor mijn gezin en daarnaast werken, i.p.v. volle agenda draaien, altijd omkomen in administratie. Het werk was nooit af, hierin werd ik enorm getriggerd door mijn jeugd, want hè dat kende ik maar al te goed. Alleen alles in mij schreeuwde dat ik dat niet wilde voor mijn kinderen. Ik wilde er zijn, samen ontdekken, delen, leven.

Langzaam liep ik leeg en kan nu achteraf duidden wat het nou was, een burn out. Aan alles voelde ik; ik wil daar weg!!!! Ik heb dan ook midden in mijn burn out ontslag genomen. Financieel erg onhandig en voor mijn werkgevers denk ik lastig om te zien.
Ik voelde aan alles; dit wil ik niet. Maar ik wist dat als ik wilde veranderen ik eerst los moest komen van de zo diep in mij gewortelde persoon die ik was geworden. Degene die moeilijk grenzen aan durfde te geven, die ongelukkig was maar dat niet uitte.

Eigenlijk wist niemand wat er bij mij van binnen speelde, zelfs mijn man niet. En gek genoeg ik zelf ook niet. Mijn masker was ik zo gewent en ik dacht dat het met mij altijd wel goed ging. Een masker wat ik mezelf had toebedeelt al in mijn jonge jaren. Als je maar positief bent dan komt het wel goed, dacht ik. Ik weet nog goed dat er een liedje was wat ging over je masker opzetten en doorgaan, dat ik dacht; ja dat is wat ik doe. En dus was het moment daar om mijn masker af te zetten. Afscheid nemen van mijn werk was daarin op dat moment voor mij de juiste stap.

In die tijd kwam ‘toevallig’ de opleiding tot Kindertolk op mijn pad.
Toen is het proces pas echt gestart. Het proces van aangaan van mijn gevoelens, de weg terug naar mezelf.
Mijn kinderen hebben me daarin ook al vóór die tijd gespiegeld:
Bij de geboorte zuurstof tekort (te weinig lucht voor mijn innerlijk kind).
Niet goed kunnen ‘ontlasten’ (mijn gevoelens niet goed kunnen uiten).
Zo vaak aan me vragen; mama waarom ben je altijd weg (van jezelf).
Benauwdheidsklachten van mijn jongste dochter (stonden symbool voor een benauwd (angst)deel om bij mezelf te blijven als ik ongemak ervaar in contact met bepaalde mensen).

Deze heb ik pas tijdens en na de opleiding tot Kindertolk kunnen vertalen en ben ze stap voor stap aan het doorvoelen.
Ik ben weer in aanraking met mijn innerlijke kind (de visie van het Kindertolken).
Door de spiegels van mijn kinderen ben ik weer in contact met mezelf.
Mijn moeizame borstvoeding, hoeveel ‘voeding’ had ik voor mezelf?
Mijn oudste die nooit zelf kon spelen liet me zien dat ik zelf niet wist wat ik leuk vond.
De benauwdheid van mijn jongste liet me zijn dat ik het benauwde meisje die niet vertelde hoe ze zich voelde in mezelf mocht omarmen.
Door de luidde stem van mijn jongste dochter heb ik mijn eigen stem weer leren omarmen en meer laten spreken.
Het ‘zo slecht’ cognitief kunnen presteren van mijn oudste liet me zien dat het voor mij niet ging om het cognitieve maar om het zo heerlijk kunnen genieten van het leven. Ze kan zo heerlijk op kan gaan in het moment en dat heeft ze mij dus ook geleerd.

Ik weet nu weer wat ik leuk vond. Wat ik wilde t.a.v. werk en vooral hoe ik dan wel wil leven!
Het proces waarin ik nu zie dat het erkennen van mijn eigen gevoelens de basis is om een ander leven te creëren. Erkennen van dat wat er is als ik geraakt word. En dat is nieuw voor mij, zijn met dat wat er is.
Mijn nieuwe leven heb ik samen met mijn gezin vormgegeven. Daar ben ik mijn man ontzettend dankbaar voor, want hij is er gewoon. Hij is ook een spiegel geweest omdat hij altijd al dichtbij zichzelf kon blijven en zijn verlangens volgende. Iets wat ik in het begin van onze relatie egoïstisch vond. En wat ik langzaam steeds meer ben gaan bewonderen aan hem. En wat bewondering uiteindelijk doet is het verlangen openen om dit ook te ontwikkelen.

Hard werken heeft plaats gemaakt voor me afstemmen op mijn eigen verlangens en behoeftes en congruent zijn met dat wat er in me afspeelt. Ik volg dat wat er wil ontstaan. Ik volg het ritme van mijn leven.

Bovenstaande spiegels hebben mijn kinderen los kunnen laten. Zo kunnen zij hun eigen leven vormgeven, en mag ik hen begeleiden bij de weg die zij gaan. En bij nieuwe spiegels zal ik ze weer bekijken.

Qua werk ben ik dankbaar dat ik mag vertalen voor andere ouders die de spiegel van hun kind willen lezen. Dat dit genoeg waard is mag ik steeds een beetje dieper bij me binnen laten komen.
En daarnaast ben ik graag thuis als de meiden uit school komen, iets waar ik me in het begin voor schaamde.
Verder heb ik veel meer ruimte om Anke te zijn, ook al voelt dat soms nog spannend.
Anke die het liefst echt contact maakt met mensen en als dat er niet is durf ik te voelen dat dit ongemakkelijk voor me is. Ik kan grenzen aangeven en weet nu dat er dan niets gebeurt. Dat ik nu weet dat ik heel graag dingen deel met anderen, en als ik me uit dat ik niet bang hoef te zijn voor de kritiek die er eventueel is. Dat yoga en meditatie goed is voor mijn fysieke, mentale en emotionele zijn. En dat ik skaten leuk vindt omdat je zo heerlijk door het leven kan glijden. Dat ik enorm van dieren houdt, ik het heerlijk vind om met mijn handen te werken en ik enorm geniet van onze tuin.
En zo is er nog genoeg te ontdekken (toneelspelen, paardrijden, tekenen).
Ik weet nu; je bent nooit te oud om helemaal jezelf te zijn.

Als er zich momenten voor doen waarin ik geraakt word, weet ik nu dat dit er is om een deel van mezelf te herontdekken. Een deel wat ik mag omarmen in mezelf. Ik kan kiezen om in het oude te blijven of (voor mijn gevoel) het lef hebben om te voelen wat er gevoelt mag worden en een andere keuze te maken. Zoals Pink (waar ik groot fan van ben) zegt; Have i the courage to change today.

Nieuw leven
We hebben sinds kort kippen waar ik enorm van geniet. Dit voelt voor mij als de bevestiging van mijn nieuwe leven op eigen benen. Ik was als klein kind dol op dieren en liep dan ook de hele dag over de boerderij met katten te slepen. Het liefst wilde ik toen ook geitjes, kippen, paardjes. Het staat voor mij nu symbool voor mijn nieuwe leven en het volgen van mijn eigen behoeftes en verlangens.