Moeder vertelt bij de intake over haar dochter: “Ze laat me telkens zien dat ze niet zonder mijn liefde kan, dat ze afhankelijk is van mijn liefde.
In haar leeft het gevoel dat het voor het laatst is dat ik er ben voor haar. Ze heeft een diepe angst dat ik zal overlijden.”
Ze zegt me ’s avonds als we in bed liggen: “Maar mama hoe moet het dan, ik kan niet zonder jou liefde.”
Moeder zegt: “Ze heeft een irreële verlatingsangst.”
Moeder heeft het gevoel dat haar dochter niet op haar eigen benen kan staan.
“Ik gun haar zo dat ze zelf gaat leven en dat ze gaat voelen dat ze voor zichzelf kan zorgen.”
“Het lijkt wel of ze iets draagt wat niet van haar is”.

Tijdens de intake komt er een heftig schuldgevoel bij moeder los.
Gevolgd door een enorme boosheid:
“Ik wil niet dat zij hoeft te voelen en te dragen wat niet van haar is, zo voelt het”.

Na de vertaling bleek dat de spiegel van haar dochter moeder liet zien dat een deel in moeder gestorven was. Het deel dat lief was voor zichzelf.
Moeder is zich in haar jeugd schuldig gaan voelen voor alles wat ze niet aan liefde heeft ontvangen van haar ouders. Moeder zegt nadien: “ik heb mezelf intern zonder zorg en liefde achtergelaten”.

De spiegel van haar dochter laat zien:
Er leeft een deel in moeder met een reële verlatingsangst. Een afgesplitst deel dat liefde wil.
Haar dochter laat met haar spiegel zien dat als moeder met liefde en zorg voor zichzelf zorgt, dat moeder dan op eigen benen kan staan. Moeder mag als liefdevolle ouder voor zichzelf gaan zorgen. Zorg en liefde voor zichzelf hebben, i.p.v. zich altijd schuldig en verantwoordelijk voelen voor wat er in haar familiesysteem is gebeurt.

Bij moeder vallen alle kwartjes en dat gevoel van schuld maakt in een aantal weken plaats voor er voor zichzelf zijn. Zichzelf niet meer geselen van binnen maar mild zijn. Er komen gezonde en liefdevolle gedachtepatronen voor haarzelf vrij.

Nu moeder de behoeftes van dit kleine meisje in zichzelf heeft gevoelt en zich daar ook naar gedraagt is het gedrag van haar dochter verdwenen. De angst is weg.
Moeder zegt bij de follow up: “De zwaarte rondom het contact heeft plaats gemaakt voor gewone dingen. Lachend en met een knipoog zegt ze: mijn dochter maakt zich nu druk om de dagelijkse “on”belangrijke meiden zaken. Ze is weer kind. De last is weg.
En moeder……. die is reuze trots, op zichzelf en op haar dochter.