Wist je dat ik zelf ook dans met alle delen van mezelf?
Mijn werk als Kindertolk leef ik ten volle.
Wat ik voor anderen in beeld breng doe ik natuurlijk ook voor mezelf.
Als iemand me zegt dat mijn meiden bofkonten zijn omdat ze zo liefdevol en open op kunnen groeien dan geef ik altijd terug dat dit een cadeau is wat we elkaar geven. Zij spiegelen mij delen van mezelf waar ik nog naar mag kijken om vrijer te leven. En ik breng mezelf in beeld, doorvoel en maak ruimte voor wat ik wel wil zodat zij daar geen last van hebben.
Tijdens mijn opleiding en daarna ben ik ook oude pijn tegen gekomen, met de daaruit volgende patronen en beperkende overtuigingen.
Precies zoals ik ouders (die signalen van hun kind willen leren lezen) help, zo heb ik mezelf ook geholpen, en nog.
Een voorbeeld daarvan is het staan voor wat ik neer zet met mijn coaching. Het daadwerkelijk neerzetten is een proces wat ik samen met mijn jongste aan ben gegaan. Want daar zit soms nog angst op, angst van wat de ander er van vind. Zij spiegelt me daarin met haar astma. Astma staat bij mijn spiegel voor ruimte innemen, blijven ademen bij angst gevoelens, en vooral om me niet te laten beperken door dit gevoel en de beperkende gedachtes in mijn hoofd maar met die angst gevoelens en mijn “monkey brain” gewoon stappen te blijven zetten.
Hoe ik dat doe?
Ik stel de gevoelens van angst die staan voor het bange kind in mij me gerust, en ben er voor ze, zoals je dat als een liefdevolle ouder zou doen. Dit is voor mij de belangrijkste fase. Ik zie het patroon van willen vluchten (wat ik deed door me onzichtbaar en klein te maken en niet voor mijn kwaliteiten, visie en mening te staan), en bedank het, het heeft me namelijk ooit geholpen maar nu wil ik het anders. Ik noem mijn hoofd lief aapje, lief aapje met gedachtes en uitingen die ik liefdevol zeg dat ik ze nu niet meer nodig heb en buig de gedachtes om tot positieve. Als ik deze stappen zet dan komt als vanzelf mijn puurste ik weer naar boven, wie ik was bij geboorte: de kwaliteit van een open spiegel die alles ziet, alles benoemd (ook de donkere delen), en alles liefdevol aanvaard bij mezelf en de ander. De brug die ik vorm voor mezelf en anderen tussen alle uiterste en daarin de balans terug breng.
En zo dans ik dan weer dankbaar verder met al mijn delen.
Doordat alles er mag zijn van mezelf verdween de spiegel van mijn jongste. De astma is al lang geen beperking meer, ze speelt vrijuit, ze danst, rent, lacht voluit en is veel buiten waarbij ze haar stem luid laat horen iets waar ik vroeger schaamte bij voelde.
Het opnieuw doorleven van je jeugd maakt ruimte, niet om het te herschrijven maar wel om je niet meer te gedragen als gevolg van je jeugd en je kinderen de vrijheid te geven om hun eigen leven te leiden.
