Pijn drukt op de bel
Je kind zegt bla bla bla als jij je man aan tafel een verhaal verteld over je werkdag van vandaag. Jij schiet in je boosheid. Wat zeg je?!?! De Hulk is er niks bij.
- Je woede ontvlamt.
- Dat vind ik ontzettend onbeleefd.
- Ik ben gewoon iets aan het vertellen.
- Ik luister toch ook altijd naar jou!!!
Je kind kijkt naar zijn kopje thee waar een afbeelding van het merk blond op staat met een spreukwolkje waarin ‘bla bla bla’ staat. Wat hij net doodleuk op las. En kijkt naar jou. En jij schiet in de lach, jeetje sorry. Mama is echt de Hulk soms.
Als iets je raakt dan voelt het alsof er op een pijnlijke knop in je lijf wordt gedrukt. En dan ontvlamt een emotie die eronder ligt. De trigger die buiten je af speelt heeft controle over iets wat in jou opgeslagen ligt. Iemand zegt iets, er gebeurt iets, je leest iets, je kind doet iets. Je wordt er door geraakt, en je weet dat het je meer raakt dan voor de situatie die zich voor doet eigenlijk nodig is. En dat de reactie dan ook heftiger is als je zou willen.
Pijn belt bij je aan, maar wat doe jij?
Stop je het weg, onderdruk je het. Vlucht je? Loop je weg, ga je heel veel praten, zoek je afleiding, koop je een leuk jurkje voor jezelf, lekker wijntje, Facebook/Instagram. Of vecht je? Geef je de ander die je het nare gevoel geeft de schuld? Wordt je boos. Of bevries je, merk je aan je lijf dat je de gevoelens niet toe laat, stress de overhand neemt en alles uitschakelt.
Of houdt je het bij jezelf?
En doe je de deur voor de pijn gewoon open. En zeg je hallo. Wat kom je me vertellen? En laat je de emoties door je heen golven. Rauw zoals die soms is. En kun je ook dat deel van jezelf zien. Toelaten.
Ons overlevingsmechanisme (vaak ontstaan in vroege jeugd) is een Hulk in het niet toelaten van bepaalde pijn. Als iets je raakt (in het speciaal van je kind) dan kan ik je helpen met in kaart brengen van alle delen van jezelf. Zodat ze allemaal zichtbaar worden. Je ze kunt gaan toelaten. En daarna kan je kiezen welk deel je bepalend laat zijn in je leven.