Een kermis aan emoties
En daar komt weer het besef dat je eigen bril de emoties van je kind verkleuren. En dat je de stap mag maken uit je eigen hoofd naar het gevoel van je kind, en het kind wat in jou leeft.
Er ging wat aan vooraf:
We gingen gisteren naar de kermis. De rit met zijn drieën in de spin, lachen, gillen, en zoals Femke dan schreeuwt; IK HEB KRIEBELS OVERAL!!! Daarna in de rups, natuurlijk meerdere ritjes omdat Sanne de kwast zo goed kan pakken, of omdat hij zich zo makkelijk liet pakken (ik weet het nog steeds niet 
). De meiden giebelen, gillen het uit van plezier en handen omhoog als hij achteruit gaat. En ik glunder vanaf de kant, en daarin helpt het nummer van Pink dat door de boksen schalt voor mij natuurlijk ook mee. Heerlijk! Een suikerspin en een oliebol maakt de wandeling over de kermis voor mij helemaal af.
Oh neeeee mammmmm mag ik nog trampoline springen zegt Sanne met haar puppy ogen. De dreigende wolken en wetend dat het om 17.00 heeeeeel hard gaat regenen maakt dat ik zeg, oké nog even springen maar dan gaan we echt. Femke wil niet omdat ze echt helemaal onder de suikerspin zit en ik niets bij me heb om het er een beetje af te halen. Sanne is inmiddels luidkeels en breed lachend aan het springen. En Femke, 5 jaar, maar o zo slim, die met mijn oliebolservet haar gezicht schoonmaakt met de alcohol die bij de kaartjesmevrouw staat. Femke is inmiddels schoon en die zegt: nu ik! De regen begint en ik zeg; kom meiden we gaan, het gaat zo storten dus ik wil naar huis. Rennend naar de auto barst het los en zijn we net op tijd voor het grootste deel van de bui. In de auto genieten we nog na maar eenmaal thuis verteld Femke aan Mark dat ze niet mocht trampoline springen, en is ze heel boos. Ik ben verbaast. Ze gaat op de bank liggen en duikt weg in haar boosheid. Ik voel dat ik het wil temperen, ik hoor mezelf zeggen ga je nu van alles wat zo leuk was alleen zeggen wat je niet mocht?
En dan komt ie binnen, mijn eigen kleuring. Ik weet maar al te goed waar die vandaan komt. Als kind vond ik het zo moeilijk dat na elke leuk uitje mijn moeder in de auto altijd alles wat niet goed ging af kon vallen, en ik als kind altijd dacht; dat ga ik NOOIT!! doen.
Maar ik ben de andere kant van de medaille gaan belichten. Alles wat leuk was er laten zijn en alles wat niet leuk was wegstoppen. Het is een patroon wat een tijd geleden zichtbaar is geworden, en wat ik gelukkig snel herken. Die gevoelens zijn van mij.
Dus ik laat Femke haar boosheid voelen, en lekker even op de bank in haar drama. En na een paar minuten zegt ze zelf: ik ben klaar met mijn boosheid.
En vervolgens komen de andere verhalen.
Weet je ieder mens heeft een eigen binnenwereld en reageert vanuit daar. Zo ook een kind. Als we onze eigen kleuring erover gooien en de emoties van het kind afkeuren dan leert een kind het af om zijn eigen reactie te tonen en zal het afstemmen op jou, op hoe jij reageert. Een kind staat met zijn emoties dichtbij zijn/haar gevoel. Laten we dat vooral zo houden, zodat het weet: Wat ik voel doet er toe. Het is belangrijk dat een kind zelf een reactie mag hebben, zodat het afgestemd op zichzelf (met zelfvertrouwen) de wereld tegemoet kan treden.
